PYGMAEI

PYGMAEI

populi in extremis Indiae montibus habitantes (Plin. l. 6. c. 19.) salubri caelô semperque vernante fruentes, ternos dodrantes non excedentes: Sunt qui nomen eos habere volunt ἀπὸ τῆς πυγμῆς, i. e. pugno, contra rationem; cum ἀπὸ τοῦ πήχυος, i. e. cubito originatio deducenda sit. Πυγμαῖοι ergo erunt, quasi πηχυαιοι, quippe cubitales. Hinc et Spithamaei dicuntur, quod ternas spithamas longitudine non superant. Etymon hoc approbatur ad Eustathio, in principio Il. γ. et ab Augustin. de Civ. Dei, l. 16. Hieronymus vero aliter in c. 27. Ezech. Sive Pygmaei sunt (inquit) i. e. bellatores, et ad bella promptissimi, ἀπὸ τῆς πυγμῆς, quae Graecôsermone in certamen veritur. Diversis locis ad auctoribus collocantur. In extremo Septentrione reperiri, quidam asserunt: Paulus Iovius ultra Lappones, in regione, quae inter Corum et Aquilonem, peretuâ opprimatur caligine, L. de Leg. Moscovit. hosque Olaus M. Screlingeros, i. e. Cubitales appellat; quae opinio a Samoiedis coeterisque populis, intra circulum Polarem Arcticum viventibus, videtur tracta. His enim inconcinnum saepe et quasi in nodum contortum corpus est, quod legitimâ statura suâ, tres cubitos vix excedat: unde more solitô in cubitalem brevitatem contracti Pygmaei hi exierunt. Becmann. Hist. Orbis terr. Geogr. et Civil. Plinius, ubi supra, inter Indiae gentes recenset. Pomponius, l. 3. c. 8. ponit in ea Arabiae parte, quae ultra sinum Arabicum in Aethiopiamd vergie. ibidem eos quoque collocare videtur Ptolemaeus, si per Nubas intellexeris Pygmaeos, uti Hesychius: Νῶβαι, Πυγμαῖοι, nec enim de aliis, quam de his accipi possit locus iste Hesychii. Aristotel. l. 9. de Histor. Animal. eos ad fontes Nili traducit. Verba eius sic concipiuntur in libris manu exaratis: Οἷον οἱ γέρανοι ποιοῦσι: μεταβάλλουσι γὰρ ἐκ τȏυ Σκυθικῶν πεδίων, εἰς τὰ ἕλη τὰ ἄνω τῆς Αἰγύπτου, ὅθεν ὁ Νεῖλος ῤεῖ, οὗ καὶ λέγονται τοῖς Πυγμαίοις ἐπιχειρεῖν, οὑ γάρ ἐςτι τοῦτο μῦθος. Quod narratiunculae huic fidem adstruerer Philosophorum summus, id concoquere non potuit, quisquis vulgatae lectionis auctor fuit; ac propterea verba illa de pugna Pygmaeorum cum gruibus suô modô reformavit. Quamvis autem fabella haec excusa sit a Graeculis, fingendi, et fabulandi semper cupidis, ratio tamen, quamobrem hoc in tractu Pygmaeos collocârint veteres, hancfuisse putat Clariss. Vossius; quod Troglodytarum et Aethiopum multi essent κολοβοὶ sive recutiti. Hinc tot Coloborum gentes in Aethiopia. Idem vero Aristoteli et aliis nonnullis κολοβὸς et Pygmaeus, sive nanus. Κολοβοὺς enim, l. 2. de Generat. Anim. circa finem et alibi, vocat non illos tantum, qui unô aliquô membrô essent mutilati, sed eos etiam, quorum universae corporis partes in utero matris oblaesae, et iustô essent breviores. Strabo, l. 17. iisdem in locis creditos quidem, s ed confictos existimat, sumptâ inde fictionis occasione, quod in Aethiopia interiori omnia fere animalia exigua nasci compertum sit. Contra Philostratus. l. 3. sub terra eosdem ponens, loca incolere scribit supra fluv. Gangem, cui cum Aristotele convenit in eo, quod specushabitari dicit ab illis. Solin. c. 16. in Thraciae descriptione, ad Geraniam urb. iuxta Strymonem et

Haemum creditos fuisse Pygmaeos, et a gruibus pulsos ait. Vide Plin. l. 4. c. 11. Horum mulieres quintô annô pariunt, et senescunt octavô: Fama est (inquit Plinius) insidentes arietum, caprarumque dorsis, armatos sagittis veris tempore, universô agmine ad rvare descendere, et ova pullosque gruum consumere, ternis expeditionem eam mensibus confici, aliter futuris gregibus non resisti, casas eorum lutô, pennisque et overum putaminibus confici. Stephanus eos sic dictos scribit, a Pygmaeo Dori filio, Epaphi nepote. Qualia autem sint eorum corpora, eleganti similitudine docet Aristotel. ubi supra: Ω῞σπερ οὖν οἱ ἐπὶ τῶν καπηλίων γραφόμενοι, μικροὶ μέν εἰσι, φαίνονται δὲ ἔχειν πλάτη, καὶ βάθη, ὁμοίως συμβαίνει καὶ τοῖς Πυγμαίοις. Frustra quaerunt viri eruditi (inquit Vossius) quaenam sint illae tabernarum picturae, quae effigiem huiusmodi Pygmaeorum exhibeant. Scribendum; οἱ ἐπὶ καμπύλων γραφόμενοι, vel, si mavis, καμπηλέων, idem significante vocabulô. Tales nempe sunt Pygmaei, quales videntur esse imagines, quae in curvis et sinuosis tabulis repraesentantur. Hinc recte curvatum dixit Propert. l. 4. El. 9. v. 13.

Nanus et ipse suos breviter curvatus in artus,

Iactabat truncas ad cava buxa manus.

De pugna Pygmaeorum cum gruibus passim poetae. Homerus, Il. 3. v. 3.

Η᾿ΰτε πεῤ κλαγγὴ γεράνων πέλει οὐρανόθι πρὸ

Αἵτ᾿ ἐπεὶ τὴν χειμῶνα φύγον; καὶ ἀθέσφατον ὄμβρον,

Κλαγγῇ ταί γε πέτονται ἐπ᾿ Ω῾κεανοῖο ῤοάων,

Α᾿νδράσι Πυγμαίοισι φόνον καὶ κῆρα φέρουσαι.

Oppianus, Halieuticωn l. 1.

Ω῾ς δ᾿ ὅτ᾿ ἀπ᾿ Αἰθιόπων τε καὶ Αἰγύπτοιο ῥοάων

Γ῾ψιπετὴς γεράνων χόρος ἔρχεται ἠεροφώνων

Α῎τλαντος νιφόεντα πάγον, καὶ χεῖμα φυγοῦσαι,

Πυγμαίων τ᾿ ὀλιγοδρανέως ἀμενηνὰ γένεθλα.

Τῇσι δ᾿ ἀῤ ἱπταμένῃσι κατὰ ςτίχας εὐρέες ἑσμοὶ

Η῞ερα τε σκίαουσι, καὶ ἄλλυτον ὄγμον ἔχουσι.

Iuvenal. Sat. 13. v. 167. s.

Ad subitas Thracum volucres, nubemque sonoram

Pygmaeus parvis currit bellator in armis.

Mox impar hosti, raptusque per aera curvis

Unguibus a saevâ fertur grue. Si videas hoc

Gentibus in nostris risu quatiare: sed illic,

Quamquam eadem assidue spectentur proelia, ridet

Nemo, ubi tota cohors pede non est altior unô.

Hinc Pygmaeus, Ovid. l. 6. Fast. v. 176.

Nec quae Pygmaeae sanguine gaudet avis.

I. e. grus. Iuvenal. Sat. 6. v. 505.

——— Breviorque videtur

Virgine Pygmaeâ, nullis adiuta columnis.

Et levis erectâ consurgit ad oscula plantâ.

A Pygmaeorum parvitate desumptum Proverb. Pygmaeorum acrothinia Colosso adaptare, apud Philostr. in Niceta, et Eustath. in Odyss. Nic. Lloydius.